Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
"NEE SCHATJE, HET GEBEURT NOOIT MEER!"
over een jongen met verkeerde vrienden, spijt en anabolen
Het begon allemaal op de sportschool waar ik trainde.
Ik was 17 jaar en trainen was mijn leven.
Daar leerde ik haar kennen.
Nooit durfde ik echt met haar te praten, omdat ik verlegen was omdat ik dacht: zij is veel te knap voor mij..
Maar zij toonde toch ook wel een beetje intresse in mij merkte ik.
Later groeten we elkaar als we elkaar zagen.
Maar ik durfde nooit meer te zeggen dan dat.
Dus ik ging gewoon verder m'n gang tijdens het trainen.
Ik besteedde niet erg veel aandacht aan haar. Ik ging verder met mijn leven.
Tot op de dag dat zij mij belde: 20-05-200.
Zij had mijn nummer gekregen via een oude klasgenoot van mij, die het ook weer via via geregeld had.
Eerst wist ik niet wie het was.
Ze vertelde dat ze mijn nummer had gekregen van iemand., maar ik kon er niet uit opmaken wie zij was. Ze zei: ik ben dat blonde meisje van de sport school
.. Ik dacht er trainen zoveel blonde meisjes op de sportschool...
Maar goed nadenkend wist ik dat zij het was.
Meteen klapte ik dicht. Als ik nou niks zeg ,dan wordt het nooit wat, dacht ik.
Wil je me ook een keer onmoeten buiten de sportschool? vroeg ik.
Zij was blij Echt waar! Ik herriner me dat moment als de dag van gisteren.
ik vroeg meteen haar msn, om een plek met haar af te spreken.
Heel de avond hebben we met elkaar op msn gesproken ik kon maar geen genoeg van haar krijgen.
We spraken af vlak bij haar huis. De Lampion was een snackbar vlak bij haar.
Om vervolgens samen lekker wat te gaan drinken in de stad.
S'avonds om 8 uur spraken we af.
Heel die dag was ik zenuwachtig om haar te zien, maar toen het eenmaal zover was waren al de zenuwen weg en leek het of ik ineens niet meer bang was.
Ik was gewoon me zelf toen ik haar zag en samen liepen we naar de stad.
We gingen wat drinken in een leuk en netjes cafeetje. De tijd vloog voorbij en we hadden het over van alles gehad.
Toen het laat begon te worden vroeg ik: :wat ga je nou doen?
Zij: ik ga dalijk naar huis en dan misschien een dvdtje huren. Ze vroeg: ga je mee?
Dat liet ik me geen 2 keer zeggen natuurlijk.. We zijn samen in de stromende regen naar de Videoland gelopen en we hebben een dvdtje gehuurd .
"The return of zoro" heette de flim.
Toen we bij haar thuis kwamen zetten we de flim op. Maar we volgden de flim totaal niet. We keken alleen maar naar elkaar en praatten. Ik was gelijk verliefd op haar.
Ze was mijn schatje.DE DAGEN VLOGEN
Ik was weg van haar en zij ook van mij. Ik bleef die nacht bij haar slapen., maar slapen kon ik niet. Ik wou heel de avond alleen maar naar haar kijken en met haar kroelen.
De tijd vloog voorbij. De volgende ochtend zei ik tegen haar dat ik even naar huis ging en dalijk terug terug kwam, om even andere kleren aan te trekken en te douchen ..
Eenmaal thuis aangekomen vertelde ik het gelijk aan mijn moeder zij vond het allemaal maar een beetje vreemd. Om bij de eerste afspraaken al bij iemand te slapen...Maar ja ik was verliefd dus ik deed wat ik wilde. Ik kleedde me aan en ging gelijk weer naar haar toe.
De dagen vlogen, zo leuk hadden we het samen. We trainden samen. We aten samen . We deden alles samen. We waren 2 handen op een buik.
Het begon zomer te worden en ik dacht mijn leven kan niet meer stu.
Ik heb alles wat ik wil. Ze vroeg me zelfs of ik met haar en haar moeder op vakantie wou gaan ,want ze woonde nog thuis.
Goed, ik wilde graag met haar op vakantie; dat leek me echt heel leuk.
Ze gingen naar Friesland. Ik dacht eerst: Friesland wat is dat dan voor gare vakantie?
Maar in het begin zei ik het niet. Ik dacht het is tog nog verweg en dat was ook zo.
Ik dacht er niet meer bij na. We waren toch gelukkig samen.
Ik deed alles voor haar en zij deed alles voor mij.
Maar ik was eigenwijs. Ik dacht ze blijft toch voor altijd bij mij.
Dus ik ging wat meer me eigen weg. Ik ging weer wat vaker met vrienden weg en zij vond dat niet leuk.
Ik lette daar niet op.
Ik begon steeds meer aan me zelf te denken en zij metkte dat.
Zij ging zich ook anders gedragen. Logisch.
Ik merkte dat ik dacht wat doet zij vreemd.
En vond het maar raar ik ging ik zelf ook me vreemder gedragen. We kreegen soms zelfs ruzie om dingen die ik nu niet meer snap.
De eerste maanden samen waren echt de leukste tijd van mijn leven, maar na de vierde maand ging onze relatie achter uit
We kreegen steeds meer ruzie.
Maar toch bleven we bij elkaar, omdat we van elkaar houden.
Er waren natuurlijk ook leuke momenten samen. Er was niet altijd ruzie.
Heel vaak deden we leuke dingen.Maar er waren ook dagen bij dat we ruzieden.
Als we ruzie maaken werd ik heel boos.
Ik kan me zelf moeilijk beheersen als ik boos ben. Dat probleem had ik al van af kleins af aan. Door me zelf, maar ook door de thuissituatie.
Omdat mijn jongste broertje verstandelijk gehandicapt is en mijn ouders het heel druk hebben.TRAINEN
Ik kon vroeger nooit ergens met mijn ouders over praten.Ik sloot mijn verdriet altijd heel diep op in mij zelf en ik dacht er niet maar aan. Maar ja, als de ruzie weer vorrbij was zei ik altijd "Sorry het spijt me, ik zal het nooit meer doen".
Toen ging het weer een tijdje goed. Ik ging meer trainen en vergat het allemaal, maar zij niet zo snel.Ik zelf ging me meer concentreren op het traine.
Ik ging zelfs middelen gebruiken om nog groter te worden. Anabolen.
Ze zeiden tegen mij: "Je wilt toch het beest van Dordrecht worden, Bassie, dan moet je dit gebruiken!"
Ik dacht ja dat wil ik zeker. In het begin ging het goed ik werd steeds sterker en groter.
Maar zo makkelijk gaat dat natuurlijk niet. Er moet ook getraind worden, dus dat deed ik. Maar Elva vond dat niet leuk. Zij zei :"als je maar niet die rommel gebruikt dan vind ik het goed"
Dus ik zei: is goed lieverd .Ik gebruik niks ik dacht dat merkt ze toch niet.
Maar aan mijn gedrag kon je het merken ik werd steeds sneller boos en ik werd al snel boos van mijzelf en door dat spul werd het nog erger.
Ik dacht eenvoudig: we gaan samen lekker op vakantie; dan komt alles wel goed.
Ik maak haar gelukkig. Dat was ook zo toen we er een paar dagen waren.
De vriend van haar moeder had ons er heen gebracht.
Daarna dacht ik wat doe ik hier? Ik pak de trein en ga terug!
Maar naar een paar dagen vermaakte ik me zelf prima ik kon toch trainen al was het wel ver fietsen het maakte me niet uit, want ik moest ten slotte trainen.
Want de anabolen gierden door mijn lijf. Maar ik deed er alles aan om te kunnen trainen en toch bij Elva te zijn. Maar gaat dat samen?
We kregen op onze vakantie weer ruzie en ik wou zelf naar huis gaan.
Maar ik maakte het weer goed en zei ik hou van je en ik wil dit niet. Ik wil bij je blijven. En toch gingen we weer verder samen. Het ging de verdere vakantie goed.
Friesland was toch wel leuk.
DURE KLEREN
Aanvankelijk dacht ik er is niks aan, maar nu denk ik er nog steeds
aan en hoe leuk we het samen hadden. Echt top, die tijd samen. Maar toen we weer
naar huis gingen gebeurde het weer. Ik was weer boos op bijna niets.
Maar we bleven bij elkaar. Zij was het die die vol hield.
Zij hield van mij. Ik ook van haar.
Ik liet het niet altijd merken..Ondanks dat ik heel veel van haar hield.
Ik probeerden het altijd goed te maken met een cadeautje of iets anders.
En dat vond ze altijd leuk. Dus ik dacht van: nou het is weer goed, dus ik kan weer verder.
Ik nog meer trainen met vrienden en altijd als ik klaar was meteen naar haar toe.
Maar ik kwam verkeerde vrienden tegen op de sportschool. Mensen met macht en ik was er gek van..
Ik keek tegen hen op. Altijd kwamen ze met dure auto"s, dure kleding .
Ik wilde er bij horen ik slijmde bij hun en ik kreeg het gevoel dat ik er bij hoorde.
Ik ging zelf mee stappen en liet Elva achter. Ik dacht alleen aan geld en macht en ik pikte zelf op en geven moment ook mijn graantje mee. Ik verdiende zelf ook een leuk centje.
Elva vond het niet leuk. Daar dacht ik niet aa. Ik was eigenwijs en dacht je krijgt wel weer een cadeautje van mij.En dan is het weer goed. Dus als we weer eens een keer ruzie hadden maakte ik het zo goed.
Ik dacht alleen aan geld ik kocht dure kleren voor me zelf.. Ik begon haar te kleineren. Ik vroeg: "Waarom koop jij van die halfgare kleren, vind je die kleren niet leuk die ik koop: dat zijn pas kleren!"OPPERMACHTIG
Ik vond iedereen een stakker die niet bij Henri Beer zijn kleren kocht.
En iedereen die niet breed was of leuk om te zien vond ik dat ook.
Ik voelde me zelf oppermachtig, omdat ik met zulke mensen om gin.
Ik dacht ik ben de vriend van een van de machtigste mensen van Dordrecht.
Ik was er helemaal gek van.
Maar ja, mijn relatie met Elva ging door. Als ik dan weer eens boos was liep het weer uit de hand.
Ze zei: "Basje, het gaat zo niet meer". En maakte het uit.
Toen schrok ik.
En zei: "Het spijt me Elva, please neem me terug. Ik zal je nooit meer bang maken."
Ze moest er over na denken, maar ze wilde me toch nog een kans geve. Ik was weer blij; ik dacht ik doe er alles aan om haar blij te maken.
Dat ging ook goed voor twee weken.
Toen gebeurde het weer.
Weer ruzie. Het was ook zo weer goe. Maar al die ruzie's stappelen zich op en het spookt door haar hoofd maar ze durft het niet uit te maken omdat ze bang was voor mij dat ik haar ging slaan.
Dus bleef het aan.
Ze sloot zich op in zich zelf en dacht het komt wel goed: hij verandert wel.
Maar ik veranderde niet.
Ik bleef gewoon die ouwe Bas. Met soms zijn leuke momenten, maar ook soms zijn slechte.
Ze was bijna jarig en ik dacht bij me zelf: ik pak het groots aan. Ik laat aan haar zien hoeveel ik van haar hou. Ik koop iets moois voor haar.
Dat deed ik, maar op haar verjaardag - haar achttiende nog wel! - ging ik na een uurtje al weg. Ik ging naar mijn maat.
Die gaf een feestje. Dus ik dacht ik ga daar lekker heen en zeg tegen haar ik moet even weg, iets doen, ik ben over anderhalf uur terug..
Maar het liep uit en het werd geen anderhalf uur. Ik kwam zelfs helemaal niet meer terug, pas de volgende dag.
Ik dacht weer bij me zelf: komt wel goed,ik koop wel weer iets voor haar.
Het was ook weer goed gekomen. Ze bleef vol houden dat ik wel .zou veranderen en ik beloofde het als ruzie hadden.
Ik wou het ook wel, maar ik dacht steeds weer aan geld en macht.
En trainen dat deed ik er ook nog bij: Keihard trainen en gebruiken en dan naar Elva. Ik was moe na dat alles en dus werd ik ook weer snel boos.En kregen we weer ruzie, maar meestal was het klein en letten we er eigenlijk niet zo op.SLAAN IS SLAAN
Ze bleef vol houden tot 5 december 2006, Sinterklaas.
Ik had een verrassing gekocht voor haar.
Eerst moest ze naar school, tot vijf uur, en toen ging ze eten bij een vriendin van haar moeder. Daarna naar een vriendin van haar, een meidenavondje.
Ik kende een paar van die meiden.. Eentje ervan was de vriendin van mijn maat.
Maar goed, het was een uurtje of tien en ik ging haar halen .
Eenmaal daar aangekomen wou ik gelijk weg. Ik had haast .
Maar eerst moesten we de vriendin van mijn maat weg brengen naar zijn huis.
Toen we daar kwamen gingen we naar binnen om een beetje gezellig bij te
praten. Echt gezellig was het niet. Wij kregen mot, omdat ze een stom telefoontje kreeg van een vreemde gozer, die ze niet kende.
Ik dacht dat ze vreemd ging. Dus ik werd boos.
Ik vroeg haar: Ken je die jongen? Zij ontkende.
Maar ik geloofde haar niet en zei boos: Kom we gaan naar huis!
Buiten zei ik dreigend: "Elva, als je vreemd gaat, dan KRIJG je !".
Ze was bang. Ik woedend.
Ik dacht dat ze die jongen kende. Zij zei: ik ken hem niet. En ze kende hem echt ook niet. Het was gewoon een vreemde, maar ik wilde er niks van weten.
We gingen naar haar huis en daar zei zij:"Basje, ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil dit niet meer.Ik twijfel of ik nog wel met je verder wil."
Dat heb je zo vaak gezegd, dacht ik. Dus ik zei kortaf: "Ik ga er vandoor.
Je bekijkt het maar!"
Niet wetend dat ze kapot ging... Toen ik weg ging huilde ze tranen met tuiten en haar moeder hoorde dat natuurlijk en toen heeft ze alles aan haar moeder uitgelegd.
Ook dat ik haar soms sloeg...
Niet hard ,maar slaan is slaan.
Ik weet niet wat zich doen allemaal heeft afgespeeld in dat huis. Maar wel dat het erg moet zijn geweest.
Haar moeder is er tegen dat ze met mij verder gaat. En ze verbiedt contact met mij.
Zij belde later die avond mijn vader op en zei dat ik niet meer bij Elva in de buurt mag komen.
Mijn vader belde mij weer, want ik was niet thuis. Ik was weer naar mijn maat.
Toen hij mij sprak legde hij het uit. Ik werd woest, maar ook verdrietig.
Ik ging meteen naar huis en daarna naar haar huis. Mijn vader was bang dat ik helemaal door zou draaien. Die ging achter mij aan en haalde mij in en zei: Laat mij het woord maar doen..En ik moest van hem buiten blijven wachten.
Ik was helemaal de weg kwijt. De Anabolen deden hun werk goed. Ik werd gestoord... Toch kon ik me inhouden en stormde niet naar binnen.
Mijn vader kwam weer naar buiten en zei: "Het schiet niet meer op, Bas. Het is over."
Ik wist niet wat ik hoorde. Ik verbouwde mijn fiets.
Dubbel zo veel kracht zat er in me lijf.
Ik was zo boos, tegelijk wanhopig. Dat ik dit zo ver heb kunnen laten komen...
ik ging naar huis. En hield me groot, maar later barstte ik en huilde en huilde.
Ik was zo verdrietig en boos op me zelf. Ik wou haar spreeken, maar Elva en haar moeder gingen naar haar moeders vriend. Die woont in Drente.STOMME KOP
We hebben een tijdje geen contact gehad. Ik belde haar hele dagen door en smsde zoveel ik maar kon.
Maar ze gaf geen antwoord. Een week later nam ze op. Ze was verdrietig, net als ik.
Ik vertelde hoe het me speet, maar ze geloofde me niet meer. Ze is bang voor me.
Ik sprak haar nu vaker op msn, maar ze was nog steeds bang voor me.
Bang dat het weer gaat gebeuren: dat ik weer boos word.
. Ik bleef maar zeggen: "Nee schatje het gebeurt nooit meer!""
Maar ze gelooft het niet.Ze wou rust. Ze wilde even niks meer van mij horen.
Maar met mijn stomme kop bleef ik haar bellen. Ik was ten einde raad.
Ik wis niet meer wat ik moest doen. Alles wat ik ooit gewild heb was weg.
Mijn schatje, mijn alles, het kleine meisje waar ik van hou was weg.
Ik vroeg haar of ze me toch nog een keer wou zien.
Maar ze wist het niet, ze was bang voor mij. en ik bleef het proberen.
Ze nam niet meer op, soms stuurde ze een smsje dat ze nog van me houdt.
Maar niet meer zo als vroeger.
Wat een pijn!. Ik was er kapot van en zij ook.
We waren uit elkaar gegroeid door telkens ruzie en verdriet.
Maar ik dacht steeds: het komt wel goed, zij gaat toch nooit weg.Tot die avond toen ze zei: "Ik denk dat ik je nooit meer kan vertrouwen."
Ik bleef het proberen.Kost wat kost wil ik haar terug.
Ik bleef haar bellen, telkens weer.
Ik ging langs bij haar maar zij had er genoeg van, telkens dat gezeur aan haar hoofd.
Ik stopte een weekje met bellen en probeerde het daarna weer.
Ze zei dat ze toen weer in Dordrecht was en dat ze misschien wel af wou spreken.
Maar ze wist niet wanneer, dus ik belde haar elke dag.
Ik vroeg elke keer weer:
Zullen we vanavond afspreken? Maar telkens ging het niet door.
Er kwam altijd wat tussen. Heel de week probeerde ik het en telkens liet ze me wachten.Tot op vrijdag toen ze moest werken. Daarna zou ze wel af willen spreken.
Toen ik haar belde, ging ze met iemand anders wat doen.
Ik hoopte echt dat het morgen dan kon. Dus savonds wilde ik even weg van huis, weg van al die herinneringen.
Dus ik liep een rondje door de stad en kwam bij Lekker Belangrijk.
Dat is een café bij ons in de stad en toen heel toevallig ,toen ik voorbij liep zag ik haar daar binnen staan...
Zag ik het nou goed? Nee toch dat kan toch niet?
Daar stond ze.
Met haar vriendin en nog een jongen die met haar stond te praten. Hij stond dicht bij haar. Ik dacht gelijk weer aan dat ene telefoontje wat ze had gehad.
Dat kon toch niet waar zijn?
Ik werd zo verschrikkelijk verdrietig maar ook boos. Ik wou gelijk naar binnen.
Maar ik dacht: nee. Dan gaat het goed fout.
Ik probeerde haar te bellen, uit wanhoop. Ik was helemaal de weg kwijt.
Ik sprintte naar huis. Heel de tijd belde ik haar, maar ze had haar telefoon na een paar keer bellen uit gezet.
Ik bleef het niettemin steeds proberen... . Het was een van de moelijkste momenten uit mijn leven.
Ik ben zo kapot gegaan in die paar uurtjes: het doet nog steeds pijn als ik er aan denk.
Een paar uur later nam ze toch op en ik vroeg haar waarom ze daar was en wat ze met die jongen deed. "Ik ken hem niet. Hij vroeg alleen wat aan mij" antwoordde ze.
ik wilde het niet geloven. Ik zou en moest haar zien, dus ik smeekte of ik langs mag komen. Eerst zei ze nee, maar ik ging gewoon naar haar huis en later deed ze dan toch open.POLITIE
Toen ik haar zag moest ik huilen.
Ik miste haar. Ik was kapot. Ik was versleten. Ik wilde bij haar blijven.
Maar zei zij dat ze moe was en dat ik weg moest gaan.
Toen ik dat hoorde leek het wel of iemand me met een hamer op mijn rug sloeg: zo'"n enorme klap.
Gelijk raakte ik in paniek. Ik werd weer boos, maar ook verward-treurig. "Je kan me toch niet weg sturen?"
Zij::"Ja ik wil slapen ".
Maar ik wilde blijven. Ik wou haar beet pakken en uithuilen bij haar
Maar dat wou zij niet. Toen hoorde ik een auto. Het was de politie.Het bleek dat de buren haddden gebeld dat er een gek in hun straat stond, die ergens naar binnen wilde. Dat WAS ook zo. Ik was hopenloos ik wilde alleen nog maar bij haar zijn.
Ik heb even met die agenten gepraat en zei dat er niks aan de hand was.
Elva heb ik gezegd: ik hou van je .En ik ben toen weggegaan,ik was kapot van verdriet.Ik ben toen naar de NS gegaan met de bedoeling om me zelf voor de trein te gooien.
Ik dacht aan mijn vader mijn moeder mijn broertje en alle mensen die om me geven. En kon het niet. Ondanks dat ik het wel bijna had gedaan een paar dagen daarna heb ik haar weer proberen te bellen. Maar ze nam weer niet op.
Ze was weer bang geworden, Ik hoorde van een goeie vriendin van mij dat ze weer naar Drente was.
Ik heb haar toen nog een paar keer gesproken en haar gevraagd of ze het nog een keer opnieuw wil proberen. Ze weet het niet. Ze twijfelt.
Haar liefde voor mij was over. Ze wil tijd om er over na te denken maar ze denkt stilletjes in haar achterhoofd dat ze me nooit meer kan vertrouwen.
IN JOUW ARMEN BEN IK KLEIN
En dat doet mij verschrikkelijk veel pijn. Ik ben in de maand dat het uit is 10 kilo afgevallen. Ik eet slecht. Ik train nog wel. maar het maakt niet uit hoeveel.
Ik kom niks meer aan.
Ik heb zoveel spijt dat ik het zover heb laten komen. Elke dag denk ik weer had ik haar verteld wat ik voor jou voelde! Dan was je nu hier.
Het was de rotste Kerst uit mijn leven.
De dagen duurden zo lang zonder jou.
2007 is klote begonnen en ik weet zeker voor jou ook Elva. Zo veel verdriet: daar kan geen geld tegen op of dure auto,. Of een super mooi lichaam te hebben.. Had ik dat maar eerder ingezien, dan was dit alles niet gebeurd en was je nog bij mij.
20-05-2006 staat voor altijd in mijn gedachten: de dag dat jij mij opbelde.
Dat was de mooiste dag uit mijn leven. Elke dag denk ik aan jou. Elke minuut denk ik ook hoe dom ik ben geweest, hoe dom ik kon zijn. Had ik het maar anders gedaan!
Ik mis jou mijn kleine meisje..
Ik mis die warme nachten met jou
Elke dag sta ik op en denk ik was je nou maar hier bij mij, dan pas voel ik mij vrij. Want in jouw armen voel ik me zo klein.
Ik hou van jou, mijn knuffeltje voor nu en altijd sta je in mijn gedachten, want ik hou van je en ik mis je zo.Love you 4 ever
bas
